Meydan okuma serisi tam gaz olmasa da bi gaz devam ediyor.

5. En son ne zaman kayboldun? Hikayesini anlatsana? 

Kayboluyorum, kayboluyoruuummm, kaayyb...

Şimdi efendim mevzu kaybolmaya bakış açımıza göre değişmekle birlikte, bunun zihinseli var, fizikseli var, duygusalı var, var da var... Hangi açıdan bakarsak bakalım kaybolmadan dümdüz yürümek insana çok da bi şey kazandırmaz bence. Elbette her anlamda kaybolmak, yolunu bulamamak yanında endişeyi de getirir. Ya bir daha yolumu bulamazsam, bu yoldan, kafadan, duygudan çıkamazsam ben ne yaparım korkusu. Konfor alanından bi tür mecburen çıkma, içimizde doğuştan var olan tembelliğe sığınamama hali. Diğer yandan kaybolmak diğer yolları öğrenme, deneyimleme, ders çıkararak olgunlaşma fırsatı aslında.

Tanımı da yaptıktan sonra fiziksel bir kaybolma anımı paylaşacağım. Sanırım ortaokul yaşlarımdayım. O zamanlar İzmit’te Çenesuyu’nda anneannemin evinde yaşıyoruz. Dershane dönüşü minibüse bindim. Çok çeşitli hatlar yoktu hatırladığım kadarıyla ama Çenesuyu civarlarını zaten sevmiyordum, sokağa oyun oynamaya bile zar zor inen bi çocuk olarak minibus bir an önce ineceğim yere gelsin de kendimi dışarı atayım diye yapardım yolculuklarımı.

Sen o gün yanlış minibüse bin. Minibüs kendi güzergahında ilerliyor yani bi dağlar tepeler devasa bi viyadük vs. yollara dönüyor. O civarı az çok anımsıyorum, Çenesuyu’nu andıran evler yollar sokaklar ama daha önce hiç geçmemişim. Hava da kararmak üzere. Bir yandan evin olduğu yerlerden uzaklaştığımızı hissediyorum. Ben o heyecanla müsait bi yerde indim. İnsan bi şoföre sorar, bi yardım ister. Artık “yabancılar”dan nasıl tırsıyorsam o yaşta, hala yabancılardan tırsma özelliğimi upgrade ederek koruyorum.

Sonrasında yolları hayal meyal bir şekilde çıkararak, korka korka sokağımıza vardığımı hatırlıyorum. Eve kan ter içinde, her zamankinden yarım saat geç varmıştım. Yüzüm kıpkırmızı, yanaklarım yanıyor. Anneciğimin telkinleriyle sakinlemişim. Bu kaybolma hikayemi andıkça o viyadük ve yükselen yollar öyle net gözümün önüne geliyor ki, sanırım ömrüm boyunca unutmayacağım.

Aradan yıllar geçiyor, yurtdışına tatile gittiğimde ay sokaklarda kaybolayım çok güzel haritaya gerek yok diyorum. Çakal biliyorum ki sıkıştığımı hissetsem anında o mobil veri açılacak, offline’ı geçtim online harita açılacak, önceden gidilmesi planlanmış cafeye gidilip güzel bi kahve içilecek :) İnsanın kendini bilmesi güzel şey..

Demem o ki planlı kaybolmalar pek güzel pek keyifli de plansız kaybolmalar da çok göz korkutmasa iyi olabilir, en azından kafa sağlığı açısından.