ÖTEBERİL

Başladığım işi yarım bırakamam ;)

🎧 Bugün bir şarkı listesi yapalım. En sevdiğin film müziklerinden oluşan bir liste şahane olur. 

2 farklı yayınla birlikte hafızama kazınan, bayıldığım şarkılardan bahsedeceğim.

İlki en az 1 yıl boyunca döndürüp döndürüp dinlediğim bir liste. Filmin adı Across the Universe. 

Strawberry Fields Forever karesi

Filmi kaç kere izledim hatırlamıyorum. Filmdeki iki karakterin aralarındaki çekim beni de filme çekti kaç kere. Müzikler The Beatles şarkılarının coverlarından oluşuyor. Müdavimi olduğum zaman boyunca güne başlarken, derse giderken, dersten çıkarken (demek ki üniversite zamanımda izlemişim) en çok da otobüs beklerken kafamda yankılanan sözler:

Is there anybody going to listen to my story

All about the girl who came to stay?

She's the kind of girl

You want so much, it makes you sorry

Still you don't regret a single day

Ah, girl, girl.....

Bu paragraf izlemeyenler için filmin konusunda dair bir özet içeriyor: Liverpool’dan yola çıkıp kayıp babasını aramak üzere New York’a giden Jude, yolunun Lucy ile kesişmesi üzerine, kendini savaş karşıtı protestoların ve rock’n roll temelli bir hayatın ortasında bulur. Jude ve Lucy, 1960’larda, rehberleri “Dr. Robert” (Bono) ve “Mr. Kite” (Eddie Izzard) eşliğinde, ilham perilerinin kol gezdiği Greenwich Village’dan, sokaklarında isyan bayrakları dalgalanan Detroit’e uzanan dönemin savaş karşıtı ruhunun parçası olurlar. Jude’un kardeşi Max’in Vietnam’a gitmesi çifti üzerinde dolaştıkları pembe buluttan indirip başka gerçekleri keşfetmeye zorlar.

Bu link de faydalı olabilir: https://www.otekisinema.com/across-the-universe/

Önerim önce mutlaka filmi izleyin, sonra playlistte yüzmeye başlarsınız.

Tüm liste de böyle:

Girl baya dilime yapıştı, I want to hold your hand, strawberry fields forever ve hey Jude da iyice kazınmış zihnime çıkmıyor 😊

1.   "Girl" — Jude

2.   "Helter Skelter" — Sadie

3.   "Hold Me Tight" — Lucy, Molly, and Prom Night singers

4.   "All My Loving" — Jude

5.   "I Want to Hold Your Hand" — Prudence

6.   "With a Little Help from My Friends" — Max, Jude, and Dorm buddies

7.   "It Won't Be Long" — Lucy and Students

8.   "I've Just Seen a Face" — Jude

9.   "Let It Be" — Gospel singer, Jojo's brother, and Church choir

10. "Come Together" — Pimp, Bum, Mad Hippie, Jojo, and Prostitutes

11. "Why Don't We Do It in the Road?" — Sadie

12. "If I Fell" — Lucy

13. "I Want You (She's So Heavy)" — Max, Sadie, Prudence, Uncle Sam, and Soldiers

14. "Dear Prudence" — Sadie, Jude, Lucy, and Max

15. "Flying" (instrumental) — The Secret Machines

16. "Blue Jay Way" — The Secret Machines

17. "I Am the Walrus" — Dr. Robert

18. "Being for the Benefit of Mr. Kite!" — Mr. Kite

19. "Because" — Lucy, Jude, Max, Sadie, Prudence, and Jojo

20. "Something" — Jude

21. "Oh! Darling" — Sadie and Jojo

22. "Strawberry Fields Forever" — Jude and Max

23. "Revolution" — Jude

24. "While My Guitar Gently Weeps" — Jojo and Jude

25. "Across the Universe" — Jude (interwoven with "Helter Skelter")

26. "Helter Skelter (Reprise)" — Sadie (interwoven with "Across the Universe")

27. "And I Love Her" (brief extract incorporated into the orchestral score during the "Across the Universe"/"Helter Skelter (Reprise)" sequence, also sung by McCoy in a deleted scene)

28. "Happiness Is a Warm Gun" — Max, Bang Bang Shoot Shoot nurses, and Soldiers

29. "A Day in the Life (Instrumental)" — Jeff Beck

30. "Blackbird" — Lucy

31. "Hey Jude" — Max, Jude's mother, Children and Immigrants

32. "Don't Let Me Down" — Sadie and Jojo

33. "All You Need Is Love" — Jude, Sadie, Prudence, Max, and Jojo

34. "Lucy in the Sky with Diamonds" — Bono and The Edge (end credits)

Diğeri ise Orange Is the New Black dizisinin giriş müziği You’ve Got Time. 

7 sezonluk bu dizi kadınların hapishanede başlarından geçenleri ele alıyor. Her bir karakterin ayrı geçmişi, farklı özellikleri var ve birbirleriyle etkileşime girdiklerinde transformers'ı oluşturabiliyorlar. En can alıcı kısımlar zaten kadınların ya birbirlerine yaptıkları ya da hapishane yönetimi veya eyalet yöneticileri aracılığıyla sistemin kadınlara yaşattığı eziyeti, ırkçılığı ele alıyor, hatta ölümle sona eren hikayeler içeriyor. Amerika’da Mayıs ayı sonunda yaşanan ırkçı cinayeti aklıma bu dizideki bu hikayeyi getirdi. Dünyanın her yerinde insanın yaptığı ayrımcılık sadece ölüm getiriyor başka hiçbir anlamı yok. Konumuza dönecek olursak dizinin giriş müziğini nerede duysam gözümün önüne hapishane üniforması turuncusu ve dizinin ana karakterlerinden Piper geliyor.

Böylece hem dinleme hem izleme önerileri vermiş oldum. Bu ara yeni dizi arayanlara önerilir efendim.

Sevgi saygı sepet sepet🎈🍀

Meydan okuma serisi devam ediyor.

7. Hangisini tercih edersin? Gün doğumu ya da gün batımı ?

Aklıma ilk gelen Before serisi oldu. İzlememiş olanlar için çok kısa bilgi; yönetmen Richard Linklater 3 farklı zamanda (hem farklı yıllar hem günün farklı zaman dilimlerinde) ve şehirde iki karakterin hikayelerini Before Sunrise (1995), Before Sunset (2004) derken Before Midnight (2013) filmleriyle karşımıza çıkarıyor. İzleyenler içinse gerçekçi ol, romantikliği bırak diyorum.

Pekiii Beril bu meydan okumada hangi kutuyu seçecek acaba?

Gerçekçi ruhumla devam ediyorum, gün doğumunu görebilmek için çok erken saatte uyanık olmam gerekir ki bu konuda iddialı olamıyorum. Görevim gün olsaydı sanırım birçok canlı kendi rutininden sapma riski yaşardı hep :) Gün batımını görebilmek ve yaşayabilmek daha kolay olduğundan gün batımını daha çok seviyor olabilirim. Bir de artık her şey olmuş bitmiş, bana sayfayı kapatma görevi kalmış, onu da olması gerektiği gibi yapardım.

Peki konuya duygularımı da serpiştirerek bakayım. Günün doğumu, yeni başlangıçlar, bilinmeyenin, gizemli olanın karşıma çıkarabileceği fırsatlar, yeni ve temiz gün. Gökyüzü renklenmeye başlıyor, doğa uykusundan uyanıyor (ben hala uyuyorum), bir heyecan bir telaş. Gün batımı, evli evine köylü köyüne. Yaşananlar yaşandı, olması gerekenler ve gerekmeyenler oldu bitti. Güldük eğlendik ağladık üzüldük, çiçeklerimiz açtı ve kapandı. Artık hoş bir veda zamanı. Sesler de giderek azalıyor. Gökyüzü mavinin tonlarını gördü, artık güneşin şov zamanı. Sarı, turuncu, kırmızının her tonu. Araya giren bulutlar da nasibini alıyor, onlar da kızarıyor, kızarmış bulut aman tanrım aklıma lokma tatlısını getirdi. Düşünerek bile kilo alabilirim sanırım.

Gün batımı kutusunu tercih ediyorum. Günün getirdiklerini yaşadıktan sonra durulma, dinlenme, izleyip hayran kalmayı daha çok seviyorum. Gün doğumuna içimden hoşgeleceksin diyorum. Bu yazıyı yazarken nedensiz bir heyecan hissediyorum, şu an. Sanki gün benim ve az sonra doğacağım ya da batacağım ve görenleri hayran bırakacağım. Şimdi soru: acaba gün de böyle heyecanlanıyor mudur yoksa amaan günlük rutinim bu, alıştım artık mı diyordur :) 

İlham kaynaklarımla devam ediyorum meydan okuma serisine.

6. Son günlerde sana ilham veren ne okudun, izledin, gördün ya da dinledin? İster listele, ister tek tek anlat. Senin yaratıcılığına kalmış. 

Bir kitap.. 6 ay içinde okuduğum bir kitap ilham kaynağı oldu bana. Kurtlarla Koşan Kadınlar – Clarissa Pinkola Estés yazarı, Hakan Atalay çevirmenliğinde. Okuduğum masallar, masalların analizleri ve verilen önermeler, yaşadığım kapitalist ve sömürü odaklı dünyanın altını çizerken biliçaltımda nelerin nasıl kodlandığına ve kabul gördüğüne dikkatimi çekti. Her konuda içimdeki doğal sese ve hislere kulak vermem, içimde var olan gücü kabullenmem ve kullanma cesareti göstermem noktasında bana güç ve ilham verdi. Beni uzun soluklu bir düşünme haline soktu. Okunması kolay bir kitap değil, sindire sindire sayfaları çevirmeyi gerektiriyor. Farklı yaşlarda tekrar okunası kitaplardan.

Bir şarkı.. Mevsim Çiçekleri. Her dinlediğimde o andan, o saniyeden itibaren her şeyi yapabilirmişim, her şey çok güzel olacakmış enerjisi ve motivasyonu sağlıyor bana. Modum düşük olduğunda, keyfim keyfine göre bir yerlere kaçtığında, başımda kavak yelleri eseceğine başıma yağmur bulutları üşüştüğünde bilinçli olarak dinliyorum. İlhamdan ziyade yaşam enerjimi yeniliyor. 

Korona günlerinde güneşten ilhamlanmak

Sonra devamı geliyor, çalma listem Evrencan Gündüz’ün diğer şarkılarıyla dönmeye devam ediyor. Kendine has tarzı olan insanlara ve işlere pozitif ayrımcılık yapmayı seviyorum, ilgimi merakımı hep cezbediyor.

Bir blog.. Blogumda yeniden yazı yazmaya kısa süre önce döndüm. İsteğim sadece yazmak. Özgürce. Konu kısıtı olmadan ancak derya deniz yayılmadan bir çerçevede aklımdakileri hayalgücümü de katarak yazıya dökmek, bunu yaparken göze güzel görünebilecek görsellerle desteklemek ve okumak isteyenlerle paylaşmak. Bu konuda bana ilham veren, hadi Beril sen de başla bak çok keyifli olacak dedirten kişi Ezgi oldu, Ezgissimo J Adres barına E yazınca gelen ilk isim J Uğraşları, yazıları, tasarımları, sanata yaklaşımı çok hoşuma gidiyor. Ezgi aynı zamanda amigurumi (tığ veya şiş ile oyuncaklar örme) yaparken sınırsızca hayal kurarak tasarlama konusunda da ilham veriyor bana. Ve blog mahallesi sakinleri ve onların yazıları. Güzel bir mahallede paylaşmak, ne dünyalar var kimler neler yaşıyor şahit olmak, güzel yorumlar duymak da hadi Beril yazmaya devam et dedirtiyor.

Bu yazıyı okuyan herkesin ilham kaynaklarını merak ediyorum. Hangi konularda kimler nelerden esin buluyor acaba.

Meydan okuma serisi tam gaz olmasa da bi gaz devam ediyor.

5. En son ne zaman kayboldun? Hikayesini anlatsana? 

Kayboluyorum, kayboluyoruuummm, kaayyb...

Şimdi efendim mevzu kaybolmaya bakış açımıza göre değişmekle birlikte, bunun zihinseli var, fizikseli var, duygusalı var, var da var... Hangi açıdan bakarsak bakalım kaybolmadan dümdüz yürümek insana çok da bi şey kazandırmaz bence. Elbette her anlamda kaybolmak, yolunu bulamamak yanında endişeyi de getirir. Ya bir daha yolumu bulamazsam, bu yoldan, kafadan, duygudan çıkamazsam ben ne yaparım korkusu. Konfor alanından bi tür mecburen çıkma, içimizde doğuştan var olan tembelliğe sığınamama hali. Diğer yandan kaybolmak diğer yolları öğrenme, deneyimleme, ders çıkararak olgunlaşma fırsatı aslında.

Tanımı da yaptıktan sonra fiziksel bir kaybolma anımı paylaşacağım. Sanırım ortaokul yaşlarımdayım. O zamanlar İzmit’te Çenesuyu’nda anneannemin evinde yaşıyoruz. Dershane dönüşü minibüse bindim. Çok çeşitli hatlar yoktu hatırladığım kadarıyla ama Çenesuyu civarlarını zaten sevmiyordum, sokağa oyun oynamaya bile zar zor inen bi çocuk olarak minibus bir an önce ineceğim yere gelsin de kendimi dışarı atayım diye yapardım yolculuklarımı.

Sen o gün yanlış minibüse bin. Minibüs kendi güzergahında ilerliyor yani bi dağlar tepeler devasa bi viyadük vs. yollara dönüyor. O civarı az çok anımsıyorum, Çenesuyu’nu andıran evler yollar sokaklar ama daha önce hiç geçmemişim. Hava da kararmak üzere. Bir yandan evin olduğu yerlerden uzaklaştığımızı hissediyorum. Ben o heyecanla müsait bi yerde indim. İnsan bi şoföre sorar, bi yardım ister. Artık “yabancılar”dan nasıl tırsıyorsam o yaşta, hala yabancılardan tırsma özelliğimi upgrade ederek koruyorum.

Sonrasında yolları hayal meyal bir şekilde çıkararak, korka korka sokağımıza vardığımı hatırlıyorum. Eve kan ter içinde, her zamankinden yarım saat geç varmıştım. Yüzüm kıpkırmızı, yanaklarım yanıyor. Anneciğimin telkinleriyle sakinlemişim. Bu kaybolma hikayemi andıkça o viyadük ve yükselen yollar öyle net gözümün önüne geliyor ki, sanırım ömrüm boyunca unutmayacağım.

Aradan yıllar geçiyor, yurtdışına tatile gittiğimde ay sokaklarda kaybolayım çok güzel haritaya gerek yok diyorum. Çakal biliyorum ki sıkıştığımı hissetsem anında o mobil veri açılacak, offline’ı geçtim online harita açılacak, önceden gidilmesi planlanmış cafeye gidilip güzel bi kahve içilecek :) İnsanın kendini bilmesi güzel şey..

Demem o ki planlı kaybolmalar pek güzel pek keyifli de plansız kaybolmalar da çok göz korkutmasa iyi olabilir, en azından kafa sağlığı açısından.